ای گوش من گرفته تویی چشم روشنم
|
|
باغم چه می بری چو تویی باغ و گلشنم
|
عمری است کز عطای تو من طبل می خورم
|
|
در سایه لوای کرم طبل می زنم
|
می مالم این دو چشم که خواب است یا خیال
|
|
باور نمیکنم عجب ای دوست کاین منم
|
آری منم ولیک برون رفته از منی
|
|
چون ماه نو ز بدر تو باریک می تنم
|
در تاج خسروان به حقارت نظر کنم
|
|
تا شوق روی توست مها طوق گردنم
|
با ماهیان ز بحر تو من نزل می خورم
|
|
با خاکیان ز رشک تو چون آب و روغنم
|
گر چه ز بحر صنعت من آب خوردنی است
|
|
چون ماهیم نبیند کس آب خوردنم
|
گر ناخن جفا بخراشد رگ مرا
|
|
من خوش صدا چو چنگ ز آسیب ناخنم
|
خود پی ببردهای تو که رگ دار نیستم
|
|
گر می جهد رگی بنما تاش برکنم
|
گفتی چه کار داری بر نیست کار نیست
|
|
گر نیست نیستم ز چه شد نیست مسکنم
|
نفخ قیامتی تو و من شخص مردهام
|
|
تا جان نوبهاری و من سرو و سوسنم
|
من نیم کاره گفتم باقیش تو بگو
|
|
تو عقل عقل عقلی و من سخت کودنم
|
من صورتی کشیدم جان بخشی آن توست
|
|
تو جان جان جانی و من قالب تنم
|