| ای مهر سپهر پادشاهی | در ظل تو ماه تا به ماهی | |
| ای شاه سریر عدل و انصاف | ملک تو جهان ز قاف تا قاف | |
| ای اهل ورع وظیفه خوارت | غم خواری اتقیا شعارت | |
| ای در حق منقبت سرایان | احسان تو را نه حد نه پایان | |
| از بس که چو جد خود کریمی | مظلوم نواز و دل رحیمی | |
| هرکس که ز مدح گوهری سفت | گو هرچه که نظم ساده‌ای گفت | |
| کردش ز طمع قصیده‌ای نام | بهر صله‌ای که کرده‌ای عام | |
| تو خسرو ساتر خطاپوش | حیدر دل با ذل عطاکوش | |
| بر نیک و بدش نگه نکردی | بی‌جایزه‌اش به ره نکردی | |
| گفتی که نثار مدح مولی | بی‌رود قبول باشد اولی | |
| ابواب عطا بره گشادی | وز بیش و کم آن چه خواست دادی | |
| آن را که رفیق بود دولت | داد زر و سیم و اسب خلعت | |
| وان هم که نداشت بخت مسعود | از جود رساندیش به مقصود | |
| صد طایفه‌ی هفت بند گفتند | وان در به هزار نوع سفتند | |
| افسوس که آن که خوب‌تر گفت | وز جمله دری لطیف‌تر سفت | |
| از قوت بازوی بلاغت | دست همه تافت در فصاحت | |
| بختش نشد آن قدر مددکار | کز روی کرم شه جهاندار | |
| یک بیت ز نظم او کند گوش | تا از دگران کند فراموش | |
| داند که کمینه‌ی چاکر او | چاکر نه که سگ در او | |
| گر خاطرش آرمیده باشد | یک لطف ز شاه دیده باشد |