پیش چنین جمال جان بخش چون نمیرم
|
|
دیوانه چون نگردم زنجیر چون نگیرم
|
چون باده تو خوردم من محو چون نگردم
|
|
تو چون میی من آبم تو شهد و من چو شیرم
|
بگشا دهان خود را آن قند بیعدد را
|
|
عذر ار نمیپذیری من عشوه می پذیرم
|
دانی که از چه خندم از همت بلندم
|
|
زیرا به شهر عشقت بر عاشقان امیرم
|
با عشق لایزالی از یک شکم بزادم
|
|
نوعشق می نمایم والله که سخت پیرم
|
آن چشم اگر گشایی جز خویش را نشایی
|
|
ور این نظر گشایی دانی که بینظیرم
|
اندر تنور سردان آتش زنم چو مردان
|
|
و اندر تنور گرمان من پختهتر خمیرم
|
در لطف همچو شیرم اندر گلو نگیرم
|
|
تا در غلط نیفتی گر شور چون پنیرم
|
در عشق شمس تبریز سلطان تاجدارم
|
|
چون او به تخت آید من پیش او وزیرم
|