من پاکباز عشقم تخم غرض نکارم
|
|
پشت و پناه فقرم پشت طمع نخارم
|
نی بند خلق باشم نی از کسی تراشم
|
|
مرغ گشاده پایم برگ قفص ندارم
|
من ابر آب دارم چرخ گهرنثارم
|
|
بر تشنگان خاکی آب حیات بارم
|
موسی بدید آتش آن نور بود دلخوش
|
|
من نیز نورم ای جان گر چه ز دور نارم
|
شاخ درخت گردان اصل درخت ساکن
|
|
گر چه که بیقرارم در روح برقرارم
|
من بوالعجب جهانم در مشت گل نهانم
|
|
در هر شبی چو روزم در هر خزان بهارم
|
با مرغ شب شبم من با مرغ روز روزم
|
|
اما چو باخود آیم زین هر دو برکنارم
|
آن لحظه باخود آیم کز محو بیخود آیم
|
|
شش دانگ آن گهم که بیرون ز پنج و چارم
|
جان بشر به ناحق دعویش اختیار است
|
|
بیاختیار گردد در فر اختیارم
|
آن عقل پرهنر را بادی است در سر او
|
|
آن باد او نماند چون بادهای درآرم
|