صد بار مردم ای جان وین را بیازمودم | چون بوی تو بیامد دیدم که زنده بودم | |
صد بار جان بدادم وز پای درفتادم | بار دگر بزادم چون بانگ تو شنودم | |
تا روی تو بدیدم از خویش نابدیدم | ای ساخته چو عیدم وی سوخته چو عودم | |
دامی است در ضمیرم تا باز عشق گیرم | آن باز بازگونه چون مرغ درربودم | |
ای شعلههای گردان در سینههای مردان | گردان به گرد ماهت چون گنبد کبودم | |
آن ساعت خجسته تو عهدها ببسته | من توبهها شکسته بودم چنانک بودم | |
عقلم ببرد از ره کز من رسی تو در شه | چون سوی عقل رفتم عقلم نداشت سودم |