من اگر پرغم اگر شادانم
|
|
عاشق دولت آن سلطانم
|
تا که خاک قدمش تاج من است
|
|
اگرم تاج دهی نستانم
|
تا لب قند خوشش پندم داد
|
|
قند روید بن هر دندانم
|
گلم ار چند که خارم در پاست
|
|
یوسفم گر چه در این زندانم
|
هر کی یعقوب من است او را من
|
|
مونس زاویه احزانم
|
در وصال شب او همچو نیم
|
|
قند می نوشم و در افغانم
|
پای من گر چه در این گل ماندهست
|
|
نه که من سرو چنین بستانم
|
ز جهان گر پنهانم چه عجب
|
|
که نهان باشد جان من جانم
|
گر چه پرخارم سر تا به قدم
|
|
کوری خار چو گل خندانم
|
بودهام ممن توحید کنون
|
|
ممنان را پس از این ایمانم
|
سایه شخصم و اندازه او
|
|
قامتش چند بود چندانم
|
هر کی او سایه ندارد چو فلک
|
|
او بداند که ز خورشیدانم
|
قیمتم نبود هر چند زرم
|
|
که به بازار نیم در کانم
|
من درون دل این سنگ دلان
|
|
چون زر و خاک به کان یک سانم
|
چونک از کان جهان بازرهم
|
|
زان سوی کون و مکان من دانم
|