من اگر نالم اگر عذر آرم
|
|
پنبه در گوش کند دلدارم
|
هر جفایی که کند می رسدش
|
|
هر جفایی که کند بردارم
|
گر مرا او به عدم انگارد
|
|
ستمش را به کرم انگارم
|
داروی درد دلم درد وی است
|
|
دل به دردش ز چه رو نسپارم
|
عزت و حرمتم آنگه باشد
|
|
که کند عشق عزیزش خوارم
|
باده آنگه شود انگور تنم
|
|
که بکوبد به لگد عصارم
|
جان دهم زیر لگد چون انگور
|
|
تا طرب ساز شود اسرارم
|
گر چه انگور همه خون گرید
|
|
که از این جور و جفا بیزارم
|
پنبه در گوش کند کوبنده
|
|
که من از جهل نمیافشارم
|
تو گر انکار کنی معذوری
|
|
لیک من بوالحکم این کارم
|
چون ز سعی و قدمم سر کردی
|
|
آنگهی شکر کنی بسیارم
|