چو خواجه میر حسن آن جهان عز و وقار | ازین جهان به جهان دگر گرفت وطن | |
وز آشیان بقا شاهباز همت او | هوای خلد برین کرد ازین خجسته چمن | |
سرشک ماتمیان در عزای او گردید | چو سیل حادثه در بر و بحر شورافکن | |
خرد چو خواست ز هم اسم او به ایمائی | شود وسیله تاریخ او بوجه حسن | |
به عقل گفت که خوش دایهایست عمر ولی | گذشت از سر این دایه خواجه میرحسن |