عاشقی بر من پریشانت کنم
|
|
کم عمارت کن که ویرانت کنم
|
گر دو صد خانه کنی زنبوروار
|
|
چون مگس بیخان و بیمانت کنم
|
تو بر آنک خلق را حیران کنی
|
|
من بر آنک مست و حیرانت کنم
|
گر که قافی تو را چون آسیا
|
|
آرم اندر چرخ و گردانت کنم
|
ور تو افلاطون و لقمانی به علم
|
|
من به یک دیدار نادانت کنم
|
تو به دست من چو مرغی مردهای
|
|
من صیادم دام مرغانت کنم
|
بر سر گنجی چو ماری خفتهای
|
|
من چو مار خسته پیچانت کنم
|
خواه دلیلی گو و خواهی خود مگو
|
|
در دلالت عین برهانت کنم
|
خواه گو لاحول خواهی خود مگو
|
|
چون شهت لاحول شیطانت کنم
|
چند می باشی اسیر این و آن
|
|
گر برون آیی از این آنت کنم
|
ای صدف چون آمدی در بحر ما
|
|
چون صدفها گوهرافشانت کنم
|
بر گلویت تیغها را دست نیست
|
|
گر چو اسماعیل قربانت کنم
|
چون خلیلی هیچ از آتش مترس
|
|
من ز آتش صد گلستانت کنم
|
دامن ما گیر اگر تردامنی
|
|
تا چو مه از نور دامانت کنم
|
من همایم سایه کردم بر سرت
|
|
تا که افریدون و سلطانت کنم
|
هین قرائت کم کن و خاموش باش
|
|
تا بخوانم عین قرآنت کنم
|