ای دریغا که شب آمد همه از هم ببریم
|
|
مجلس آخر شد و ما تشنه و مخمورسریم
|
رفت این روز دراز و در حس گشت فراز
|
|
ز اول روز خماریم به شب زان بتریم
|
باطن ما چو فلک تا به ابد مستسقی است
|
|
گر چه روزی دو سه در نقش و نگار بشریم
|
معده گاو گرفتهست ره معده دل
|
|
ور نه در مرج بقا صاحب جوع بقریم
|
نزد یزدان نه صباح است برادر نه مسا
|
|
چیز دیگر بود و ما تبع آن دگریم
|
همه زندان جهان پر ز نگارست و نقوش
|
|
همه محبوس نقوش و وثنات صوریم
|
کوزهها دان تو صور را و ز هر شربت فکر
|
|
همچو کوزه همه هر لحظه تهی ایم و پریم
|
نفسی پر ز سماع و نفسی پر ز نزاع
|
|
نفسی لست ابالی نفسی نفع و ضریم
|
شربت از کوزه نروید بود از جای دگر
|
|
همچو کوزه ز اصول مددش بیخبریم
|
از دهنده نظر ار چه که نظر محجوب است
|
|
زان است محجوب که ما غرق دهنده نظریم
|
آن چنانک نتوان دید ز بعد مفرط
|
|
سبب قربت مفرط معزول از بصریم
|
گه ز تمزیج جمادات چو یخ منجمدیم
|
|
گه در آن شیر گدازنده مثال شکریم
|
اگر این یخ نرود زان است که خورشید رمید
|
|
وگر آن مه نرسد زان است که بند اگریم
|
گر چه دل را ز لقا بر جگرش آبی نیست
|
|
متصل با کرم دوست چو آب و جگریم
|
چو مهندس جهت جان وطن غیبی ساخت
|
|
با مهندس ز درون هندسهای برشمریم
|
چو سلیمان اگر او تاج نهد بر سر ما
|
|
همچو مور از پی شکرش همه بسته کمریم
|
از زکاتی که فرستد بر ما آن خورشید
|
|
قمر اندر قمر اندر قمر اندر قمریم
|
وز سحابی که فرستد بر ما آن دریا
|
|
گهر اندر گهر اندر گهر اندر گهریم
|
زان بهاری که خزانی نبود در پی او
|
|
همه سرسبز و فزاینده چو سرو و شجریم
|
جان چو روز است و تن ما چو شب و ما به میان
|
|
واسطه روز و شب خویش مثال سحریم
|
من خمش کردم ای خواجه ولیکن زنهار
|
|
هله منگر سوی ما سست که احدی الکبریم
|