وقت آن شد که به زنجیر تو دیوانه شویم
|
|
بند را برگسلیم از همه بیگانه شویم
|
جان سپاریم دگر ننگ چنین جان نکشیم
|
|
خانه سوزیم و چو آتش سوی میخانه شویم
|
تا نجوشیم از این خنب جهان برناییم
|
|
کی حریف لب آن ساغر و پیمانه شویم
|
سخن راست تو از مردم دیوانه شنو
|
|
تا نمیریم مپندار که مردانه شویم
|
در سر زلف سعادت که شکن در شکن است
|
|
واجب آید که نگونتر ز سر شانه شویم
|
بال و پر باز گشاییم به بستان چو درخت
|
|
گر در این راه فنا ریخته چون دانه شویم
|
گر چه سنگیم پی مهر تو چون موم شویم
|
|
گر چه شمعیم پی نور تو پروانه شویم
|
گر چه شاهیم برای تو چو رخ راست رویم
|
|
تا بر این نطع ز فرزین تو فرزانه شویم
|
در رخ آینه عشق ز خود دم نزنیم
|
|
محرم گنج تو گردیم چو پروانه شویم
|
ما چو افسانه دل بیسر و بیپایانیم
|
|
تا مقیم دل عشاق چو افسانه شویم
|
گر مریدی کند او ما به مرادی برسیم
|
|
ور کلیدی کند او ما همه دندانه شویم
|
مصطفی در دل ما گر ره و مسند نکند
|
|
شاید ار ناله کنیم استن حنانه شویم
|
نی خمش کن که خموشانه بباید دادن
|
|
پاسبان را چو به شب ما سوی کاشانه شویم
|