در فروبند که ما عاشق این انجمنیم
|
|
تا که با یار شکرلب نفسی دم بزنیم
|
نقل و باده چه کم آید چو در این بزم دریم
|
|
سرو و سوسن چه کم آید چو میان چمنیم
|
باده تو به کف و باد تو اندر سر ماست
|
|
فارغ از باد و بروت حسن و بوالحسنیم
|
چو تویی مشعله ما ز تو شمع فلکیم
|
|
چو تویی ساقی بگزیده گزین زمنیم
|
رسن دام تو ما را چو رهانید ز چاه
|
|
ما از آن روز رسن باز و حریف رسنیم
|
عقل عقل و دل دل جان دو صد جان چو تویی
|
|
واجب آید که به اقبال تو بر تن نتنیم
|
چونک بر بام فلک از پی ما خیمه زدند
|
|
ما از این خرگله خرگاه چرا برنکنیم
|
همچو سیمرغ دعاییم که بر چرخ پریم
|
|
همچو سرهنگ قضاییم که لشکر شکنیم
|
ما چو سیلیم و تو دریا ز تو دور افتادیم
|
|
به سر و روی دوان گشته به سوی وطنیم
|
روکشان نعره زنانیم در این راه چو سیل
|
|
نه چو گردابه گندیده به خود مرتهنیم
|
هین از آن رطل گران ده سبکم بیش مگو
|
|
ور بگویی تو همین گو که غریق مننیم
|
شمس تبریز که سرمایه لعل است و عقیق
|
|
ما از او لعل بدخشان و عقیق یمنیم
|