گر مرا خار زند آن گل خندان بکشم
|
|
ور لبش جور کند از بن دندان بکشم
|
ور بسوزد دل مسکین مرا همچو سپند
|
|
پای کوبان شوم و سوز سپندان بکشم
|
گر سر زلف چو چوگانش مرا دور کند
|
|
همچنین سجده کنان تا بن میدان بکشم
|
لعل در کوه بود گوهر در قلزم تلخ
|
|
از پی لعل و گهر این بخورم آن بکشم
|
این نبودهست و نباشد که من از طنز و گزاف
|
|
گهر از ره ببرم لعل بدخشان بکشم
|
رخم از خون جگر صدره اطلس پوشید
|
|
چه شود گر ز خطا خلعت سلطان بکشم
|
من چو در سایه آن زلف پریشان جمعم
|
|
لازمم نیست که من راه پریشان بکشم
|
همرهانم همه رفتند سوی رهزن دل
|
|
بگشایید رهم تا سوی ایشان بکشم
|
گر کسی قصه کند بارکشی مجنونی
|
|
از درون نعره زند دل که دو چندان بکشم
|
ور به زندان بردم یوسف من بیگنهی
|
|
همچو یوسف بروم وحشت زندان بکشم
|
گر دلم سر کشد از درد تو جان سیر شود
|
|
جان و دل تا برود بیدل و بیجان بکشم
|
شور و شر در دو جهان افتد از عنبر و مشک
|
|
چونک من دامن مشکین تو پنهان بکشم
|