| فلکا بگو که تا کی گله‌های یار گویم | نبود شبی که آیم ز میان کار گویم | |
| ز میان او مقامم کمر است و کوه و صحرا | بجهم از این میان و سخن و کنار گویم | |
| ز فراق گلستانش چو در امتحان خارم | برهم ز خار چون گل سخن از عذار گویم | |
| همه بانگ زاغ آید به خرابه‌های بهمن | برهم از این چو بلبل صفت بهار گویم | |
| گرهی ز نقد غنچه بنهم به پیش سوسن | صفتی ز رنگ لاله به بنفشه زار گویم | |
| بکشد ز کبر دامن دل من چو دلبر آید | بدرد نظر گریبان چو ز انتظار گویم | |
| بنهد کلاه از سر خم خاص خسروانی | بجهد ز مهر ساقی چو من از خمار گویم |