تو ز من ملول گشتی که من از تو ناشتابم
|
|
صنما چه می شتابی که بکشتی از شتابم
|
تو رئیسی و امیری دم و پند کس نگیری
|
|
صنما چه زودسیری که ز سیریت خرابم
|
چه شود اگر زمانی بدهی مرا امانی
|
|
که نه سیخ سوزد ای جان نه تبه شود کبابم
|
چه شود اگر بسازی نشتابی و نتازی
|
|
نشود دلم نمازی چو ببرد یار آبم
|
تو چه عاشق فراقی چه ملولی و چه عاقی
|
|
ز کف جز تو ساقی ندهد طرب شرابم
|
بطپد دلم که ناگه برود به حجره آن مه
|
|
چو نهان شد آفتابم به دو دیده چون سحابم
|
به کمی چو ذرههایم من اگر گشاده پایم
|
|
چه کنم وفا ندارد به طلوع آفتابم
|
عجب آسمان چه بارد که زمین مطیع نبود
|
|
تو هر آنچ پیشم آری چه کنم که برنتابم
|
تو چو من اگر بجویی به شمار خاک یابی
|
|
چو تویی اگر بجویم به چراغها نیابم
|
نفسی وجود دارم که تو را سجود آرم
|
|
که سجود توست جانا دعوات مستجابم
|
تو بگفتیم که دل را ز جهانیان فروشو
|
|
دل خود چگونه شویم چو ببرد هجرت آبم
|
صنما چو من کم آید به کمی و جان سپاری
|
|
که ز رشک دل کبابم و به اشک چون سحابم
|
به سحر تویی صبوحم به سفر تویی فتوحم
|
|
به بدل تویی بهشتم به عمل تویی ثوابم
|
تو چو بوبک ربابی به ستیزه تن زدستی
|
|
من خسته از ستیزت به نفیر چون ربابم
|
تو نه آن شکرجوابی که جواب من نیایی
|
|
مگر احمقم گرفتی که سکوت شد جوابم
|