چو غلام آفتابم هم از آفتاب گویم
|
|
نه شبم نه شب پرستم که حدیث خواب گویم
|
چو رسول آفتابم به طریق ترجمانی
|
|
پنهان از او بپرسم به شما جواب گویم
|
به قدم چو آفتابم به خرابهها بتابم
|
|
بگریزم از عمارت سخن خراب گویم
|
به سر درخت مانم که ز اصل دور گشتم
|
|
به میانه قشورم همه از لباب گویم
|
من اگر چه سیب شیبم ز درخت بس بلندم
|
|
من اگر خراب و مستم سخن صواب گویم
|
چو دلم ز خاک کویش بکشیده است بویش
|
|
خجلم ز خاک کویش که حدیث آب گویم
|
بگشا نقاب از رخ که رخ تو است فرخ
|
|
تو روا مبین که با تو ز پس نقاب گویم
|
چو دلت چو سنگ باشد پر از آتشم چو آهن
|
|
تو چو لطف شیشه گیری قدح و شراب گویم
|
ز جبین زعفرانی کر و فر لاله گویم
|
|
به دو چشم ناودانی صفت سحاب گویم
|
چو ز آفتاب زادم به خدا که کیقبادم
|
|
نه به شب طلوع سازم نه ز ماهتاب گویم
|
اگرم حسود پرسد دل من ز شکر ترسد
|
|
به شکایت اندرآیم غم اضطراب گویم
|
بر رافضی چگونه ز بنی قحانه لافم
|
|
بر خارجی چگونه غم بوتراب گویم
|
چو رباب از او بنالد چو کمانچه رو درافتم
|
|
چو خطیب خطبه خواند من از آن خطاب گویم
|
به زبان خموش کردم که دل کباب دارم
|
|
دل تو بسوزد ار من ز دل کباب گویم
|