هوسی است در سر من که سر بشر ندارم
|
|
من از این هوس چنانم که ز خود خبر ندارم
|
دو هزار ملک بخشد شه عشق هر زمانی
|
|
من از او بجز جمالش طمعی دگر ندارم
|
کمر و کلاه عشقش به دو کون مر مرا بس
|
|
چه شد ار کله بیفتد چه غم ار کمر ندارم
|
سحری ببرد عشقش دل خسته را به جایی
|
|
که ز روز و شب گذشتم خبر از سحر ندارم
|
سفری فتاد جان را به ولایت معانی
|
|
که سپهر و ماه گوید که چنین سفر ندارم
|
ز فراق جان من گر ز دو دیده در فشاند
|
|
تو گمان مبر که از وی دل پرگهر ندارم
|
چه شکرفروش دارم که به من شکر فروشد
|
|
که نگفت عذر روزی که برو شکر ندارم
|
بنمودمی نشانی ز جمال او ولیکن
|
|
دو جهان به هم برآید سر شور و شر ندارم
|
تبریز عهد کردم که چو شمس دین بیاید
|
|
بنهم به شکر این سر که به غیر سر ندارم
|