تو گواه باش خواجه که ز توبه توبه کردم
|
|
بشکست جام توبه چو شراب عشق خوردم
|
به جمال بینظیرت به شراب شیرگیرت
|
|
که به گرد عهد و توبه نروم دگر نگردم
|
به لب شکرفشانت به ضمیر غیب دانت
|
|
که نه سخره جهانم نه زبون سرخ و زردم
|
به رخ چو آفتابت به حلاوت خطابت
|
|
که هزارساله ره من ز ورای گرم و سردم
|
به هوای همچو رخشت به لوای روح بخشت
|
|
که بجز تو کس نداند که کیم چگونه مردم
|
به سعادت صباحت به قیامت صبوحت
|
|
که سجل آسمان را به فر تو درنوردم
|
هله ای شه مخلد تو بگو به ساقی خود
|
|
چو کسی ترش درآید دهدش ز درد در دم
|
هله تا دوی نباشد کهن و نوی نباشد
|
|
که در این مقام عشرت من از آن جمع فردم
|
بدهش از آن رحیقی که شود خوشی عشیقی
|
|
که ز مستی و خرابی برهد ز عکس و طردم
|
نه در او حسد بماند نه غم جسد بماند
|
|
خوش و پاک بازآید به سوی بساط نردم
|
به صفا مثال زهره به رضا به سان مهره
|
|
نه نصیبه جو نه بهره که ببردم و نبردم
|
بپریده از زمانه ز هوای دام و دانه
|
|
که در این قمارخانه چو گواه بینبردم
|
پس از این خموش باشم همه گوش و هوش باشم
|
|
که نه بلبلم نه طوطی همه قند و شاخ وردم
|