ز یکی پسته دهانی صنمی بسته دهانم
|
|
چو برویید نباتش چو شکر بست زبانم
|
همه خوبی قمر او همه شادی است مگر او
|
|
که از او من تن خود را ز شکر بازندانم
|
تو چه پرسی که کدامی تو در این عشق چه نامی
|
|
صنما شاه جهانی ز تو من شاد جهانم
|
چو قدح ریخته گشتم به تو آمیخته گشتم
|
|
چو بدیدم که تو جانی مثل جان پنهانم
|
وگرم هست اگر من بنه انگشت تو بر من
|
|
که من اندر طلب خود سر انگشت گزانم
|
چو از او در تک و تابم ز پیش سخت شتابم
|
|
چو مرا برد به نارم دو چو خود بازستانم
|
چو شکرگیر تو گشتم چو من از تیر تو گشتم
|
|
چه شد ار بهر شکارت شکند تیر و کمانم
|
چو صلاح دل و دین را مه خورشید یقین را
|
|
به تو افتاد محبت تو شدی جان و روانم
|