من اگر دست زنانم نه من از دست زنانم
|
|
نه از اینم نه از آنم من از آن شهر کلانم
|
نه پی زمر و قمارم نه پی خمر و عقارم
|
|
نه خمیرم نه خمارم نه چنینم نه چنانم
|
من اگر مست و خرابم نه چو تو مست شرابم
|
|
نه ز خاکم نه ز آبم نه از این اهل زمانم
|
خرد پوره آدم چه خبر دارد از این دم
|
|
که من از جمله عالم به دو صد پرده نهانم
|
مشنو این سخن از من و نه زین خاطر روشن
|
|
که از این ظاهر و باطن نه پذیرم نه ستانم
|
رخ تو گر چه که خوب است قفص جان تو چوب است
|
|
برم از من که بسوزی که زبانهست زبانم
|
نه ز بویم نه ز رنگم نه ز نامم نه ز ننگم
|
|
حذر از تیر خدنگم که خدایی است کمانم
|
نه می خام ستانم نه ز کس وام ستانم
|
|
نه دم و دام ستانم هله ای بخت جوانم
|
چو گلستان جنانم طربستان جهانم
|
|
به روان همه مردان که روان است روانم
|
شکرستان خیالت بر من گلشکر آرد
|
|
به گلستان حقایق گل صدبرگ فشانم
|
چو درآیم به گلستان گل افشان وصالت
|
|
ز سر پا بنشانم که ز داغت به نشانم
|
عجب ای عشق چه جفتی چه غریبی چه شگفتی
|
|
چو دهانم بگرفتی به درون رفت بیانم
|
چو به تبریز رسد جان سوی شمس الحق و دینم
|
|
همه اسرار سخن را به نهایت برسانم
|