به خدا کز غم عشقت نگریزم نگریزم
|
|
وگر از من طلبی جان نستیزم نستیزم
|
قدحی دارم بر کف به خدا تا تو نیایی
|
|
هله تا روز قیامت نه بنوشم نه بریزم
|
سحرم روی چو ماهت شب من زلف سیاهت
|
|
به خدا بیرخ و زلفت نه بخسبم نه بخیزم
|
ز جلال تو جلیلم ز دلال تو دلیلم
|
|
که من از نسل خلیلم که در این آتش تیزم
|
بده آن آب ز کوزه که نه عشقی است دوروزه
|
|
چو نماز است و چو روزه غم تو واجب و ملزم
|
به خدا شاخ درختی که ندارد ز تو بختی
|
|
اگرش آب دهد یم شود او کنده هیزم
|
بپر ای دل سوی بالا به پر و قوت مولا
|
|
که در آن صدر معلا چو تویی نیست ملازم
|
همگان وقت بلاها بستایند خدا را
|
|
تو شب و روز مهیا چو فلک جازم و حازم
|
صفت مفخر تبریز نگویم به تمامت
|
|
چه کنم رشک نخواهد که من آن غالیه بیزم
|