منم آن کس که نبینم بزنم فاخته گیرم
|
|
من از آن خارکشانم که شود خار حریرم
|
به کی مانم به کی مانم که سطرلاب جهانم
|
|
همه اشکال فلک را به یکایک بپذیرم
|
ز پس کوه معانی علم عشق برآمد
|
|
چو علمدار برآمد برهاند ز زحیرم
|
ز سحر گر بگریزم تو یقین دان که خفاشم
|
|
ز ضرر گر بگریزم تو یقین دان که ضریرم
|
چو ز بادی بگریزم چو خسم سخره بادم
|
|
چو دهانم نپذیرد به خدا خام و خمیرم
|
نه چو خورشید جهانم شه یک روزه فانی
|
|
که نیندیشد و گوید که چه میرم که بمیرم
|
نه چو گردون نه چو چرخم نه چو مرغم نه چو فرخم
|
|
نه چو مریخ سلح کش نه چو مه نیمه و زیرم
|
چو منی خوار نباشد که تویی حافظ و یارم
|
|
بر خلق ابن قلیلم بر تو ابن کثیرم
|
هنر خویش بپوشم ز همه تا نخرندم
|
|
بدو صد عیب بلنگم که خرد جز تو امیرم
|
نخورم جز جگر و دل که جگرگوشه شیرم
|
|
نه چون یوزان خسیسم که بود طعمه پنیرم
|
ز شرر زان نگریزم که زرم نی زر قلبم
|
|
ز خطر زان نگریزم که در این ملک خطیرم
|
همگان مردنیانند نمایند و نپایند
|
|
تو بیا کب حیاتی که ز تو نیست گزیرم
|
تو مرا جان بقایی که دهی جام حیاتم
|
|
تو مرا گنج عطایی که نهی نام فقیرم
|
هله بس کن هله بس کن کم آواز جرس کن
|
|
که کهم من نه صدایم قلمم من نه صریرم
|
فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلاتن
|
|
همه می گوی و مزن دم ز شهنشاه شهیرم
|