مکن ای دوست غریبم سر سودای تو دارم
|
|
من و بالای مناره که تمنای تو دارم
|
ز تو سرمست و خمارم خبر از خویش ندارم
|
|
سر خود نیز نخارم که تقاضای تو دارم
|
دل من روشن و مقبل ز چه شد با تو بگویم
|
|
که در این آینه دل رخ زیبای تو دارم
|
مکن ای دوست ملامت بنگر روز قیامت
|
|
همه موجم همه جوشم در دریای تو دارم
|
مشنو قول طبیبان که شکر زاید صفرا
|
|
به شکر داروی من کن چه که صفرای تو دارم
|
هله ای گنبد گردون بشنو قصهام اکنون
|
|
که چو تو همره ماهم بر و پهنای تو دارم
|
بر دربان تو آیم ندهد راه و براند
|
|
خبرش نیست که پنهان چه تماشای تو دارم
|
ز درم راه نباشد ز سر بام و دریچه
|
|
ستر الله علینا چه علالای تو دارم
|
هله دربان عوان خو مدهم راه و سقط گو
|
|
چو دفم می زن بر رو دف و سرنای تو دارم
|
چو دف از سیلی مطرب هنرم بیش نماید
|
|
بزن و تجربه می کن همه هیهای تو دارم
|
هله زین پس نخروشم نکنم فتنه نجوشم
|
|
به دلم حکم کی دارد دل گویای تو دارم
|