چو یکی ساغر مردی ز خم یار برآرم
|
|
دو جهان را و نهان را همه از کار برآرم
|
ز پس کوه برآیم علم عشق نمایم
|
|
ز دل خاره و مرمر دم اقرار برآرم
|
ز تک چاه کسی را تو به صد سال برآری
|
|
من دیوانه بیدل به یکی بار برآرم
|
چو از آن کوه بلندم کمر عشق ببندم
|
|
ز کمرگاه منافق سر زنار برآرم
|
بر من نیست من و ما عدمم بیسر و بیپا
|
|
سر و دل زان بنهادم که سر از یار برآرم
|
به تو دیوار نمایم سوی خود در بگشایم
|
|
به میان دست نباشد در و دیوار برآرم
|
تا چه از کار فزایی سر و دستار نمایی
|
|
که من از هر سر مویی سر و دستار برآرم
|
تو ز بیگاه چه لنگی ز شب تیره چه ترسی
|
|
که من از جانب مغرب مه انوار برآرم
|
تو ز تاتار هراسی که خدا را نشناسی
|
|
که دو صد رایت ایمان سوی تاتار برآرم
|
هله این لحظه خموشم چو می عشق بنوشم
|
|
زره جنگ بپوشم صف پیکار برآرم
|
هله شمس الحق تبریز ز فراق تو چنانم
|
|
که هیاهوی و فغان از سر بازار برآرم
|