| ما زنده به نور کبریاییم | بیگانه و سخت آشناییم | |
| نفس است چو گرگ لیک در سر | بر یوسف مصر برفزاییم | |
| مه توبه کند ز خویش بینی | گر ما رخ خود به مه نماییم | |
| درسوزد پر و بال خورشید | چون ما پر و بال برگشاییم | |
| این هیکل آدم است روپوش | ما قبله جمله سجده‌هاییم | |
| آن دم بنگر مبین تو آدم | تا جانت به لطف دررباییم | |
| ابلیس نظر جدا جدا داشت | پنداشت که ما ز حق جداییم | |
| شمس تبریز خود بهانه‌ست | ماییم به حسن لطف ماییم | |
| با خلق بگو برای روپوش | کو شاه کریم و ما گداییم | |
| ما را چه ز شاهی و گدایی | شادیم که شاه را سزاییم | |
| محویم به حسن شمس تبریز | در محو نه او بود نه ماییم |