چون ذره به رقص اندرآییم | خورشید تو را مسخر آییم | |
در هر سحری ز مشرق عشق | همچون خورشید ما برآییم | |
در خشک و تر جهان بتابیم | نی خشک شویم و نی تر آییم | |
بس ناله مسها شنیدیم | کای نور بتاب تا زر آییم | |
از بهر نیاز و درد ایشان | ما بر سر چرخ و اختر آییم | |
از سیمبری که هست دلبر | از بهر قلاده عنبر آییم | |
زان خرقه خویش ضرب کردیم | تا زین به قبای ششتر آییم | |
ما صرف کشان راه فقریم | سرمست نبیذ احمر آییم | |
گر زهر جهان نهند بر ما | از باطن خویش شکر آییم | |
آن روز که پردلان گریزند | در عین وغا چو سنجر آییم | |
از خون عدو نبیذ سازیم | وانگه بکشیم و خنجر آییم | |
ما حلقه عاشقان مستیم | هر روز چو حلقه بر در آییم | |
طغرای امان ما نوشت او | کی از اجلی به غرغر آییم | |
اندر ملکوت و لامکان ما | بر کره چرخ اخضر آییم | |
از عالم جسم خفیه گردیم | در عالم عشق اظهر آییم | |
در جسم شدهست روح طاهر | بیجسم شویم و اطهر آییم | |
شمس تبریز جان جان است | در برج ابد برابر آییم |