رفتم تصدیع از جهان بردم
|
|
بیرون شدم از زحیر و جان بردم
|
کردم بدرود همنشینان را
|
|
جان را به جهان بینشان بردم
|
زین خانه شش دری برون رفتم
|
|
خوش رخت به سوی لامکان بردم
|
چون میر شکار غیب را دیدم
|
|
چون تیر پریدم و کمان بردم
|
چوگان اجل چو سوی من آمد
|
|
من گوی سعادت از میان بردم
|
از روزن من مهی عجب درتافت
|
|
رفتم سوی بام و نردبان بردم
|
این بام فلک که مجمع جانهاست
|
|
ز آن خوشتر بد که من گمان بردم
|
شاخ گل من چو گشت پژمرده
|
|
بازش سوی باغ و گلستان بردم
|
چون مشتریی نبود نقدم را
|
|
زودش سوی اصل اصل کان بردم
|
زین قلب زنان قراضه جان را
|
|
هم جانب زرگر ارمغان بردم
|
در غیب جهان بیکران دیدم
|
|
آلاجق خود بدان کران بردم
|
بر من مگری که زین سفر شادم
|
|
چون راه به خطه جنان بردم
|
این نکته نویس بر سر گورم
|
|
که سر ز بلا و امتحان بردم
|
خوش خسپ تنا در این زمین که من
|
|
پیغام تو سوی آسمان بردم
|
بربند زنخ که من فغانها را
|
|
سرجمله به خالق فغان بردم
|
زین بیش مگو غم دل ایرا من
|
|
دل را به جناب غیب دان بردم
|