میان ما درآ ما عاشقانیم | که تا در باغ عشقت درکشانیم | |
مقیم خانه ما شو چو سایه | که ما خورشید را همسایگانیم | |
چو جان اندر جهان گر ناپدیدیم | چو عشق عاشقان گر بینشانیم | |
ولیک آثار ما پیوسته توست | که ما چون جان نهانیم و عیانیم | |
هر آن چیزی که تو گویی که آنید | به بالاتر نگر بالای آنیم | |
تو آبی لیک گردابی و محبوس | درآ در ما که ما سیل روانیم | |
چو ما در فقر مطلق پاکبازیم | بجز تصنیف نادانی ندانیم |