بیا کامروز شه را ما شکاریم
|
|
سر خویش و سر عالم نداریم
|
بیا کامروز چون موسی عمران
|
|
به مردی گرد از دریا برآریم
|
همه شب چون عصا افتاده بودیم
|
|
چو روز آمد چو ثعبان بیقراریم
|
چو گرد سینه خود طوف کردیم
|
|
ید بیضا ز جیب جان برآریم
|
بدان قدرت که ماری شد عصایی
|
|
به هر شب چون عصا و روز ماریم
|
پی فرعون سرکش اژدهاییم
|
|
پی موسی عصا و بردباریم
|
به همت خون نمرودان بریزیم
|
|
تو این منگر که چون پشه نزاریم
|
برافزاییم بر شیران و پیلان
|
|
اگر چه در کف آن شیر زاریم
|
اگر چه همچو اشتر کژنهادیم
|
|
چو اشتر سوی کعبه راهواریم
|
به اقبال دوروزه دل نبندیم
|
|
که در اقبال باقی کامکاریم
|
چو خورشید و قمر نزدیک و دوریم
|
|
چو عشق و دل نهان و آشکاریم
|
برای عشق خون آشام خون خوار
|
|
سگانش را چو خون اندر تغاریم
|
چو ماهی وقت خاموشی خموشیم
|
|
به وقت گفت ماه بیغباریم
|