از آن باده ندانم چون فنایم
|
|
از آن بیجا نمیدانم کجایم
|
زمانی قعر دریایی درافتم
|
|
دمی دیگر چو خورشیدی برآیم
|
زمانی از من آبستن جهانی
|
|
زمانی چون جهان خلقی بزایم
|
چو طوطی جان شکر خاید به ناگه
|
|
شوم سرمست و طوطی را بخایم
|
به جایی درنگنجیدم به عالم
|
|
بجز آن یار بیجا را نشایم
|
منم آن رند مست سخت شیدا
|
|
میان جمله رندانهای هایم
|
مرا گویی چرا با خود نیایی
|
|
تو بنما خود که تا با خود بیایم
|
مرا سایه هما چندان نوازد
|
|
که گویی سایه او شد من همایم
|
بدیدم حسن را سرمست می گفت
|
|
بلایم من بلایم من بلایم
|
جوابش آمد از هر سو ز صد جان
|
|
ترایم من ترایم من ترایم
|
تو آن نوری که با موسی همیگفت
|
|
خدایم من خدایم من خدایم
|
بگفتم شمس تبریزی کیی گفت
|
|
شمایم من شمایم من شمایم
|