ز قند یار تا شاخی نخایم | نماز شام روزه کی گشایم | |
نمیدانم کجا می روید آن قند | کز او خوردم نمیدانم کجایم | |
عجایب آنک نقلش عقل من برد | چو عقل نیست چونش می ستایم | |
کی دارد روزه همچون روزه من | کز او هر لحظه عیدی می ربایم | |
ز صبح روی او دارم صبوحی | نماز شام را هرگز نپایم | |
چو گل در باغ حسنش خوش بخندم | چو صبح از آفتابش خوش برآیم | |
زبانم از شراب او شکستهست | ز دستانش شکسته دست و پایم |