چه نزدیک است جان تو به جانم
|
|
که هر چیزی که اندیشی بدانم
|
از این نزدیکتر دارم نشانی
|
|
بیا نزدیک و بنگر در نشانم
|
به درویشی بیا اندر میانه
|
|
مکن شوخی مگو کاندر میانم
|
میان خانهات همچون ستونم
|
|
ز بامت سرفرو چون ناودانم
|
منم همراز تو در حشر و در نشر
|
|
نه چون یاران دنیا میزبانم
|
میان بزم تو گردان چو خمرم
|
|
گه رزم تو سابق چون سنانم
|
اگر چون برق مردن پیشه سازم
|
|
چو برق خوبی تو بیزبانم
|
همیشه سرخوشم فرقی نباشد
|
|
اگر من جان دهم یا جان ستانم
|
به تو گر جان دهم باشد تجارت
|
|
که بدهی به هر جانی صد جهانم
|
در این خانه هزاران مرده بیش اند
|
|
تو بنشسته که اینک خان و مانم
|
یکی کف خاک گوید زلف بودم
|
|
یکی کف خاک گوید استخوانم
|
شوی حیران و ناگه عشق آید
|
|
که پیشم آ که زنده جاودانم
|
بکش در بر بر سیمین ما را
|
|
که از خویشت همین دم وارهانم
|
خمش کن خسروا هم گو ز شیرین
|
|
ز شیرینی همیسوزد دهانم
|