اگر سرمست اگر مخمور باشم
|
|
مهل کز مجلس تو دور باشم
|
رخم از قبله جان نور گیرد
|
|
چو با یاد تو اندر گور باشم
|
قرارم کی بود خود در تک گور
|
|
چو بر دمگاه نفخ صور باشم
|
صد افسنتین و داروهای نافع
|
|
تویی جان را چو من رنجور باشم
|
شوم شیرین ز لطف گوهر تو
|
|
اگر چون بحر تلخ و شور باشم
|
اگر غم همچو شب عالم بگیرد
|
|
برآ ای صبح تا منصور باشم
|
تویی روز و منم استاره روز
|
|
عجب نبود اگر مشهور باشم
|
به من شادند جمله روزجویان
|
|
چو پیش آهنگ چون تو نور باشم
|
مرا مخمور می داری نه از بخل
|
|
ولی تا ساکن و مستور باشم
|
بدان مستور می داری چو حوتم
|
|
که تا از عقربت مهجور باشم
|
چه غم دارم ز نیش عقرب ای ماه
|
|
چو غرق شهد چون زنبور باشم
|
خمش کردم ولیکن عشق خواهد
|
|
که پیش زخمهاش طنبور باشم
|