گهی در گیرم و گه بام گیرم
|
|
چو بینم روی تو آرام گیرم
|
زبون خاص و عامم در فراقت
|
|
بیا تا ترک خاص و عام گیرم
|
دلم از غم گریبان می دراند
|
|
که کی دامان آن خوش نام گیرم
|
نگیرم عیش و عشرت تا نیاید
|
|
وگر گیرم در آن هنگام گیرم
|
چو زلف انداز من ساقی درآید
|
|
به دستی زلف و دستی جام گیرم
|
اگر در خرقه زاهد درآید
|
|
شوم حاجی و راه شام گیرم
|
وگر خواهد که من دیوانه باشم
|
|
شوم خام و حریف خام گیرم
|
وگر چون مرغ اندر دل بپرد
|
|
شوم صیاد مرغان دام گیرم
|
چو گویم شب نخسپم او بگوید
|
|
که من خواب از نماز شام گیرم
|
وگر گویم عنایت کن بگوید
|
|
که نی من جنگیم دشنام گیرم
|
مراد خویش بگذارم همان دم
|
|
مراد دلبر خودکام گیرم
|