غلامم خواجه را آزاد کردم | منم کاستاد را استاد کردم | |
منم آن جان که دی زادم ز عالم | جهان کهنه را بنیاد کردم | |
منم مومی که دعوی من این است | که من پولاد را پولاد کردم | |
بسی بیدیده را سرمه کشیدم | بسی بیعقل را استاد کردم | |
منم ابر سیه اندر شب غم | که روز عید را دلشاد کردم | |
عجب خاکم که من از آتش عشق | دماغ چرخ را پرباد کردم | |
ز شادی دوش آن سلطان نخفتهست | که من بنده مر او را یاد کردم | |
ملامت نیست چون مستم تو کردی | اگر من فاشم و بیداد کردم | |
خمش کن کینه زنگار گیرد | چو بر وی دم زدم فریاد کردم |