ای خواجه بفرما به کی مانم به کی مانم | من مرد غریبم نه از این شهر جهانم | |
گر دم نزنم تا حسد خلق نجنبد | دانم که نگویم نتوانم که ندانم | |
آن کل کلهی یافت و کل خویش نهان کرد | با بنده به خشم است که دانای نهانم | |
گر صلح کند داروی کلیش بسازیم | از ننگ کلی و کلهش بازرهانم |