امروز مها خویش ز بیگانه ندانیم | مستیم بدان حد که ره خانه ندانیم | |
در عشق تو از عاقله عقل برستیم | جز حالت شوریده دیوانه ندانیم | |
در باغ بجز عکس رخ دوست نبینیم | وز شاخ بجز حالت مستانه ندانیم | |
گفتند در این دام یکی دانه نهادهست | در دام چنانیم که ما دانه ندانیم | |
امروز از این نکته و افسانه مخوانید | کافسون نپذیرد دل و افسانه ندانیم | |
چون شانه در آن زلف چنان رفت دل ما | کز بیخودی از زلف تو تا شانه ندانیم | |
باده ده و کم پرس که چندم قدح است این | کز یاد تو ما باده ز پیمانه ندانیم |