بشکسته سر خلقی سر بسته که رنجورم
|
|
برده ز فلک خرقه آورده که من عورم
|
وای از دل سنگینش وز عشوه رنگینش
|
|
او نیست منم سنگین کاین فتنه همیشورم
|
من در تک خونستم وز خوردن خون مستم
|
|
گویی که نیم در خون در شیره انگورم
|
ای عشق که از زفتی در چرخ نمیگنجی
|
|
چون است که می گنجی اندر دل مستورم
|
در خانه دل جستی در را ز درون بستی
|
|
مشکات و زجاجم من یا نور علی نورم
|
تن حامله زنگی دل در شکمش رومی
|
|
پس نیم ز مشکم من یک نیم ز کافورم
|
بردی دل و من قاصد دل از دگران جویم
|
|
نادیده همیآرم اما نه چنین کورم
|
گر چهره زرد من در خاک رود روزی
|
|
روید گل زرد ای جان از خاک سر گورم
|
آخر نه سلیمان هم بشنید غم موری
|
|
آخر تو سلیمانی انگار که من مورم
|
گفتی که چه می نالی صد خانه عسل داری
|
|
می مالم و می نالم هم خرقه زنبورم
|
می نالم از این علت اما به دو صد دولت
|
|
نفروشم یک ذره زین علت ناسورم
|
چون چنگ همیزارم چون بلبل گلزارم
|
|
چون مار همیپیچم چون بر سر گنجورم
|
گویی که انا گفتی با کبر و منی جفتی
|
|
آن عکس تو است ای جان اما من از آن دورم
|
من خامم و بریانم خندنده و گریانم
|
|
حیران کن و حیرانم در وصلم و مهجورم
|