من خفته وشم اما بس آگه و بیدارم
|
|
هر چند که بیهوشم در کار تو هشیارم
|
با شیره فشارانت اندر چرش عشقم
|
|
پای از پی آن کوبم کانگور تو افشارم
|
تو پای همیبینی و انگور نمیبینی
|
|
بستان قدحی شیره دریاب که عصارم
|
اندر چرش جان آ گر پای همیکوبی
|
|
تا غوطه خورم یک دم در شیره بسیارم
|
زین باده نگردد سر زین شیره نشورد دل
|
|
هین چاشنیی بستان زین باده که من دارم
|
زین باده که داری تو پیوسته خماری تو
|
|
دانم که چه داری تو در روت نمیآرم
|
دامی که درافتادی بنگر سوی دام افکن
|
|
تا ناظر حق باشی ای مرغ گرفتارم
|
دام ار تک چه باشد فردوس کند حقش
|
|
ور خار خسک باشد حق سازد گلزارم
|
آن دم که به چاه آمد یوسف خبرش آمد
|
|
که کار تو می سازد ای خسته بیمارم
|
داروی تو می کوبم خرگاه تو می روبم
|
|
از ضد ضدش انگیزم من قادر و قهارم
|
گویم به حجر حی شو گویم به عدم شیء شو
|
|
گویم به چمن دی شو داری عجب اقرارم
|
شمس الحق تبریزی تو روشنی روزی
|
|
و اندر پی روز تو من چون شب سیارم
|