تو خود دانی که من بیتو عدم باشم عدم باشم
|
|
عدم خود قابل هست است از آن هم نیز کم باشم
|
چو زان یوسف جدا مانم یقین در بیت احزانم
|
|
حریف ظن بد باشم ندیم هر ندم باشم
|
چو شحنه شهر شه باشم عسس گردم چو مه باشم
|
|
شکنجه دزد غم باشم سقام هر سقم باشم
|
ببندم گردن غم را چو اشتر می کشم هر جا
|
|
بجز خارش ننوشانم چو در باغ ارم باشم
|
قضایش گر قصاص آرد مرا اشتر کند روزی
|
|
جمازه حج او گردم حمول آن حرم باشم
|
منم محکوم امر مر گه اشتربان و گه اشتر
|
|
گهی لت خواره چون طبلم گهی شقه علم باشم
|
اگر طبال اگر طبلم به لشکرگاه آن فضلم
|
|
از این تلوین چه غم دارم چو سلطان را حشم باشم
|
بگیرم خرس فکرت را ره رقصش بیاموزم
|
|
به هنگامه بتان آرم ز رقصش مغتنم باشم
|
چو شمعی ام که بیگفتن نمایم نقش هر چیزی
|
|
مکن اندیشه کژمژ که غماز رقم باشم
|
یقول العشق یا صاحی تساکر و اغتنم راحی
|
|
فاشبعناک یا طاوی و داویناک یا اخشم
|
شکرنا نعمه المولی و مولانا به اولی
|
|
فهذا العیش لا یفنی و هذا الکاس لا یهشم
|
افندی کالی میراسوذ لزمونو تا کالاسو
|
|
اذی نازس کنا خارس که تا من محتشم باشم
|
یزک ای یار روحانی ورر عیسی بکی جانی
|
|
سنک اول ایلکل قانی اگر من متهم باشم
|
خمش باشم ترش باشم به قاصد تا بگوید او
|
|
خمش چونی ترش چونی تو را چون من صنم باشم
|