باده ده ای ساقی جان باده بیدرد و دغل
|
|
کار ندارم جز از این گر بزیم تا به اجل
|
هات حبیبی سکرا لا بفتور و کسل
|
|
یقطع عن شاربه کل ملال و فشل
|
باده چو زر ده که زرم ساغر پر ده که نرم
|
|
غرقه مقصود شدی تا چه کنی علم و عمل
|
اصبح قلبی سهرا من سکر مفتخرا
|
|
ان کذب الیوم صدق ان ظلم الیوم عدل
|
ای قدح امروز تو را طاق و طرنبیست بیا
|
|
باده خنب ملکی داده حق عز و جل
|
طفت به معتمرا فزت به مفتخرا
|
|
من سقی الیوم کذی جمله ما دام حصل
|
مست و خوشی خواجه حسن نی نی چنان مست که من
|
|
کیسه زر مست کند لیک نه چون جام ازل
|
لواء نا مرتفع و شملنا مجتمع
|
|
و روحنا کما تری فی درجات و دول
|
توبه ما جان عمو توبه ماهیست ز جو
|
|
از دل و جان توبه کند هیچ تن ای شیخ اجل
|
عشقک قد جادلنا ثم عدا جادلنا
|
|
من سکر مفتضح شاربه حیث دخل
|
بحر که مسجور بود تلخ بود شور بود
|
|
در دل ماهی روشش به بود از قند و عسل
|
یا اسدا عن لنا فنعم ما سن لنا
|
|
حبک قد حببنا فاعف لنا کل زلل
|
بس بود ای مست خمش جان ز بدن رست خمش
|
|
باده ستان که دگران عربده دارند و جدل
|
اسکت یا صاح کفی واعف عفا الله عفا
|
|
هات رحیقا به صفا قد وصل الوصل وصل
|