ز خود شدم ز جمال پر از صفا ای دل
|
|
بگفتمش که زهی خوبی خدا ای دل
|
غلام تست هزار آفتاب و چشم و چراغ
|
|
ز پرتو تو ظلالست جانها ای دل
|
نهایتیست که خوبی از آن گذر نکند
|
|
گذشت حسن تو از حد و منتها ای دل
|
پری و دیو به پیش تو بستهاند کمر
|
|
ملک سجود کند و اختر و سما ای دل
|
کدام دل که بر او داغ بندگی تو نیست
|
|
کدام داغ غمی کش نهای دوا ای دل
|
به حکم تست همه گنجهای لم یزلی
|
|
چه گنجها که نداری تو در فنا ای دل
|
نظر ز سوختگان وامگیر کز نظرت
|
|
چه کوثرست و دوا دفع سوز را ای دل
|
بگفتم این مه ماند به شمس تبریزی
|
|
بگفت دل که کجایست تا کجا ای دل
|