چگونه برنپرد جان چو از جناب جلال
|
|
خطاب لطف چو شکر به جان رسد که تعال
|
در آب چون نجهد زود ماهی از خشکی
|
|
چو بانگ موج به گوشش رسد ز بحر زلال
|
چرا ز صید نپرد به سوی سلطان باز
|
|
چو بشنود خبر ارجعی ز طبل و دوال
|
چرا چو ذره نیاید به رقص هر صوفی
|
|
در آفتاب بقا تا رهاندش ز زوال
|
چنان لطافت و خوبی و حسن و جان بخشی
|
|
کسی از او بشکیبد زهی شقا و ضلال
|
بپر بپر هله ای مرغ سوی معدن خویش
|
|
که از قفص برهید و باز شد پر و بال
|
ز آب شور سفر کن به سوی آب حیات
|
|
رجوع کن به سوی صدر جان ز صف نعال
|
برو برو تو که ما نیز میرسیم ای جان
|
|
از این جهان جدایی بدان جهان وصال
|
چو کودکان هله تا چند ما به عالم خاک
|
|
کنیم دامن خود پر ز خاک و سنگ و سفال
|
ز خاک دست بداریم و بر سما پریم
|
|
ز کودکی بگریزیم سوی بزم رجال
|
مبین که قالب خاکی چه در جوالت کرد
|
|
جوال را بشکاف و برآر سر ز جوال
|
به دست راست بگیر از هوا تو این نامه
|
|
نه کودکی که ندانی یمین خود ز شمال
|
بگفت پیک خرد را خدا که پا بردار
|
|
بگفت دست اجل را که گوش حرص بمال
|
ندا رسید روان را روان شو اندر غیب
|
|
منال و گنج بگیر و دگر ز رنج منال
|
تو کن ندا و تو آواز ده که سلطانی
|
|
تو راست لطف جواب و تو راست علم سال
|