| فریفت یار شکربار من مرا به طریق | که شعر تازه بگو و بگیر جام عتیق | |
| چه چاره آنچ بگوید ببایدم کردن | چگونه عاق شوم با حیات کان و عقیق | |
| غلام ساقی خویشم شکار عشوه او | که سکر لذت عیش است و باده نعم رفیق | |
| به شب مثال چراغند و روز چون خورشید | ز عاشقی و ز مستی زهی گزیده فریق | |
| شما و هر چه مراد شماست از بد و نیک | من و منازل ساقی و جام‌های رحیق | |
| بیار باده لعلی که در معادن روح | درافکند شررش صد هزار جوش و حریق | |
| روا بود چو تو خورشید و در زمین سایه | روا بود چو تو ساقی و در زمانه مفیق | |
| گشای زانوی اشتر بدر عقال عقول | بجه ز رق جهانی به جرعه‌های رقیق | |
| چو زانوی شتر تو گشاده شد ز عقال | اگر چه خفته بود طایرست در تحقیق | |
| همی‌دود به که و دشت و بر و بحر روان | به قدر عقل تو گفتم نمی‌کنم تعمیق | |
| کمال عشق در آمیزش‌ست پیش آیید | به اختلاط مخلد چو روغن و چو سویق | |
| چو اختلاط کند خاک با حقایق پاک | کند سجود مخلد به شکر آن توقیق |