ما دو سه مست خلوتی جمع شدیم این طرف
|
|
چون شتران رو به رو پوز نهاده در علف
|
هر طرفی همیرسد مست و خراب جوق جوق
|
|
چون شتران مست لب سست فکنده کرده کف
|
خوش بخورید کاشتران ره نبرند سوی ما
|
|
زانک بوادی اندرند ما سر کوه بر شرف
|
گر چه درازگردناند تا سر کوه کی رسند
|
|
ور چه که عف عفی کنند غم نخوریم ما ز عف
|
بحر اگر شود جهان کشتی نوح اندریم
|
|
کشتی نوح کی بود سخره آفت و تلف
|
جمله جهان پرست غم در پی منصب و درم
|
|
ما خوش و نوش و محترم مست خرف در این کنف
|
کان زمردیم ما آفت چشم مار غم
|
|
آنک اسیر غم بود حصه اوست وااسف
|
مطرب عارفان بیا مست شدند عارفان
|
|
زود بگو رباعیی پیش درآ بگیر دف
|
باد به بیشه درفکن بر سر هر درخت زن
|
|
تا که شوند سرفشان شاخ درخت صف به صف
|
ابله اگر زنخ زند تو ره عشق گم مکن
|
|
عشق حیات جان بود مرده بود دگر حرف
|
چون غزلی به سر بری مدحت شمس دین بگو
|
|
از تبریز یاد کن کوری خصم ناخلف
|