دلی کز تو سوزد چه باشد دوایش
|
|
چو تشنه تو باشد که باشد سقایش
|
چو بیمار گردد به بازار گردد
|
|
دکان تو جوید لب قندخایش
|
تویی باغ و گلشن تویی روز روشن
|
|
مکن دل چو آهن مران از لقایش
|
به درد و به زاری به اندوه و خواری
|
|
عجب چند داری برون سرایش
|
مها از سر او چو تو سایه بردی
|
|
چه سود و چه راحت ز سایه همایش
|
چو یک دم نبیند جمال و جلالت
|
|
بگیرد ملالی ز جان و ز جایش
|
جهان از بهارش چو فردوس گردد
|
|
چمن بیزبانی بگوید ثنایش
|
جواهر که بخشد کف بحر خویش
|
|
فزایش که بخشد رخ جان فزایش
|
جهان سایه توست روش از تو دارد
|
|
ز نور تو باشد بقا و فنایش
|
منم مهره تو فتاده ز دستت
|
|
از این طاس غربت بیا درربایش
|
بگیرم ادب را ببندم دو لب را
|
|
که تا راز گوید لب دلگشایش
|