| مباد با کس دیگر ثنا و دشنامش | که هر دو آب حیاتست پخته و خامش | |
| خمار باده او خوشترست یا مستی | که باد تا به ابد جان‌های ما جامش | |
| ستم ز عدل ندانم ز مستی ستمش | مرا مپرس ز عدل و ز لطف و انعامش | |
| جفای او که روان گریزپای مرا | حریف مرغ وفا کرد دانه و دامش | |
| بسی بهانه روانم نمود تا نرود | کشید جانب اقبال کام و ناکامش | |
| طرب نخواهد آن کس که درد او بشناخت | نشان نماند او را که بشنود نامش |