| شنو ز سینه ترنگاترنگ آوازش | دل خراب طپیدن گرفت از آغازش | |
| به بر گرفت رباب و ز سر نهاد کله | ز دست رفت دل من چو دید سر بازش | |
| دل از بریشم او چون کلابه گردانست | کلابه ظاهر و پنهان ز چشم قزازش | |
| دو سه بریشم از این ارغنون فروتر گیرد | که تند می‌رسد آواز عقل پردازش | |
| بدانک تن چو غبارست و جان در او چون باد | ولیک فعل غبار تنست غمازش | |
| غبار جان بود و می‌رسد دگر جانی | که ذره ذره به رقص آمدست از آوازش | |
| جهان تنور و در آن نان‌های رنگارنگ | تنور و نان چه کند آنک دید خبازش | |
| ز سینه نیست سماع دل و ز بیرون نیست | فدات جانم هر جا که هست بنوازش | |
| شبی به طنز بگفتم دلا به مه بنگر | که هست مه را چیزی ز لطف پروازش | |
| چو آفتاب نهان شد به جای او بنهند | چراغکی که بود شب شراراندازش | |
| به هر دو دست دل از ماه چشم خود بگرفت | که دل ز غیرت شه واقفست و از نازش |