شدهام سپند حسنت وطنم میان آتش
|
|
چو ز تیر تست بنده بکشد کمان آتش
|
چو بسوخت جان عاشق ز حبیب سر برآرد
|
|
چه بسوخت اندر آتش که نگشت جان آتش
|
بمسوز جز دلم را که ز آتشت به داغم
|
|
بنگر به سینه من اثر سنان آتش
|
که ستارههای آتش سوی سوخته گراید
|
|
که ز سوخته بیابد شررش نشان آتش
|
غم عشق آتشینت چو درخت کرد خشکم
|
|
چو درخت خشک گردد نبود جز آن آتش
|
خنک آنک ز آتش تو سمن و گلشن بروید
|
|
که خلیل عشق داند به صفا زبان آتش
|
که خلیل او بر آتش چو دخان بود سواره
|
|
که خلیل مالک آمد به کفش عنان آتش
|
سحری صلای عشقت بشنید گوش جانم
|
|
که درآ در آتش ما بجه از جهان آتش
|
دل چون تنور پر شد که ز سوز چند گوید
|
|
دهن پرآتش من سخن از دهان آتش
|