| پریشان باد پیوسته دل از زلف پریشانش | وگر برناورم فردا سر خویش از گریبانش | |
| الا ای شحنه خوبی ز لعل تو بسی گوهر | بدزدیدست جان من برنجانش برنجانش | |
| گر ایمان آورد جانی به غیر کافر زلفت | بزن از آتش شوقت تو اندر کفر و ایمانش | |
| پریشان باد زلف او که تا پنهان شود رویش | که تا تنها مرا باشد پریشانی ز پنهانش | |
| منم در عشق بی‌برگی که اندر باغ عشق او | چو گل پاره کنم جامه ز سودای گلستانش | |
| در آن گل‌های رخسارش همی‌غلطید روزی دل | بگفتم چیست این گفتا همی‌غلطم در احسانش | |
| یکی خطی نویسم من ز حال خود بر آن عارض | که تا برخواند آن عارض که استادست خط خوانش | |
| ولیکن سخت می‌ترسم از آن زلف سیه کاوش | که بس دل در رسن بستست آن هندو ز بهتانش | |
| به چاه آن ذقن بنگر مترس ای دل ز افتادن | که هر دل کان رسن بیند چنان چاهست زندانش |